Jedną z najbardziej rzucających się w oczy cech krajobrazu południowej Opolszczyzny jest znikome wręcz pokrycie terenu lasami. Można odnieść wrażenie, że lasy zachowały się tu jedynie na stosunkowo małej powierzchni Gór Opawskich. Myliłby się jednak ten, kto przyczyn takiego stanu rzeczy upatrywałby w jakichś szczególnie niekorzystnych warunkach wzrostu drzew na tym obszarze. Nic podobnego. Wszystko wskazuje na to, że w dawnych wiekach cały region pokrywała zwarta nieprzebyta puszcza. To właśnie takie cechy jak bardzo żyzne gleby, długi okres wegetacyjny i stosunkowo łagodny klimat od tysięcy lat przyciągały tu ludzi, którzy zamienili puszczę w pola uprawne i pastwiska.

Ponad 56 % lasów w zarządzie Nadleśnictwa Prudnik znajduje się na niżu. Pod względem geologicznym w powierzchniowych warstwach dominują tu utwory pochodzenia polodowcowego, takie jak lessy i gliny morenowe. Tereny te charakteryzują się względnie najmniejszą lesistością. 28 % drzewostanów zaliczono do siedlisk wyżynnych. Na skutek wyerodowania żyźniejszych warstw polodowcowych obszary wyżynne są mniej atrakcyjne rolniczo, z korzyścią dla lasów. Większość znajdujących się w tej strefie drzewostanów powstała w wyniku zalesienia dawnych pól i pastwisk. Pozostałe lasy w zarządzie Nadleśnictwa Prudnik (16 %) to lasy górskie porastające północne i wschodnie wzniesienia Gór Opawskich. Ze względu na stosunkowo żyzne podłoże skalne (szarogłazy, łupki ilaste, łupki fyllitowe) potencjalną roślinnością naszych gór są lasy liściaste. W reglu dolnym (powyżej 500 m n.p.m.) będą to głównie buczyny, w niższych położeniach dąbrowy i lasy klonowo-lipowe.

Na przestrzeni tysięcy lat obecności człowieka w tej części świata las pełnił rozmaite funkcje. Ich względne znaczenie ulegało zmianom w zależności od potrzeb danej epoki. Wypadkową tych funkcji jest zarówno fizjonomia, zasobność jak i skład gatunkowy drzewostanów. Zawsze były one źródłem drewna, jednak planowe działanie w celu uzyskania cennych sortymentów datujemy od pierwszej połowy XIX wieku. Wykorzystywanie lasu jako miejsca wypasu udomowionych zwierząt i masowego pozyskiwania ścioły czy traktowanie drzew głównie jako źródła opału należy do odległej przeszłości. Stąd nasze lasy to drzewostany wysokopienne (powstałe z nasion), o dużej zasobności (przeciętnie 260 m3 grubizny na ha) i średnim wieku wynoszącym obecnie 64 lata (wzrost o 4 lata w stosunku do stanu z 1987 roku). Popyt na drewno tartaczne i budulcowe oraz rozwijający się w regionie przemysł papierniczy odcisnęły wyraźne piętno na składzie gatunkowym drzewostanów. Świadczy o tym szczególnie duży udział takich gatunków jak świerk, sosna i modrzew. Pomimo wielowiekowej presji ze strony człowieka możemy mówić o dużej różnorodności i wysokim stopniu „naturalności" naszych lasów. W trakcie inwentaryzacji przyrodniczej przeprowadzonej w 2008 roku 37% drzewostanów opisano jako cenne zbiorowiska o różnym stopniu przekształcenia.